ช่วงนี้กำลังคิดเรื่องลบๆแนวนี้อยู่ครับ คิดว่าตัวเองเป็นมานานแล้ว มันน่าจะค่อยๆสะสมมา
ไม่มีความรู้สึกดีกับอะไรเลย เห็นอะไรก็คิดไปทางลบๆหมด
ไม่อยากจะทำอะไรเลย อยากอยู่เงียบๆคนเดียว
เป็นคนคิดวิตกกังวลค่อนข้างง่าย กดดันตัวเองเก่งทั้งๆที่มันไม่น่าจะมีอะไรเลย
แคร์สายตาคนที่ไม่รู้จักมากถึงมาก เป็นอะไรก็ไม่รู้
พอคิดแต่เรื่องลบๆนานๆเข้าเรากับเห็นเรื่องการฆ่าตัวตายเป็นเรื่องปกติ
อยากทำแบบนั้นบ้าง อยากไปเริ่มใหม่ เริ่มชีวิตใหม่จะต้องไม่ปวดหัวกับปัจจุบัน
ไม่เครียดเท่าตอนนี้ เจออะไรมาท้อหมด ไม่อยากทำแล้วไม่อยากเรียน ไม่อยากทำงาน
ความคิดน้อยเนื้อต่ำใจตัวเองที่เกิดมาเเป็นแบบนี้ สังคมแบบนี้ ฐานะแบบนี้ เข้ามาเรื่อยๆ
คิดไปถึงโน้น ทำยังไงคนเราถึงจะมีการฆ่าตัวตายอย่างถูกกฏหมายนะ ทำไมคนเราถึงสอนให้สู้มากกว่าให้ถอย
แน่นอนบางคนก็่ผ่านไปได้ บางคนใช้เวลานานเลย แต่เราคิดว่าถ้าเราจบชีวิตมันไปทั้งๆแบบนั้นก็ดีนะ
สบายไปยันชาติหน้าเลยมั้ง แถมไม่รู้ด้วยหลังตายไปแล้วจะเป็นยังไงเพราะไม่เคยมีคนมาเล่าให้ฟัง
แต่ก็มีความคิดขึ้นมา ว่าเห้ย จะฆ่าตัวตาย ต้องไปตายในที่ๆเขาไม่เดือดร้อนสิ
ไปต่ายในห้องพักตัวเองลำบากคนในตึก เจ้าของตึก คนเกลียดไปอีก
อยากเดินเข้าไปบอกพ่อกับแม่ว่า ขอโทษครับ ผมไม่อยากอยู่แบบนี้ ผมอยากตาย อยากเริ่มใหม่
มีอะไรหลายๆอย่างมากที่อยากจะอธิบายแต่มันพูดไม่ถูก
เรามันคนใจไม่สู้กับอะไรเลยจริงๆนะ บางคนบอกให้เรานึกถึง พ่อแม่ คือครอบครัวเรามันไม่ได้ดีขนาดนั้น
ไม่มีใครเข้าใจเราเลย อยู่ไกล้กันแต่ดูห่างไกล
บางคนบอก นึกถึงความฝันตัวเองสิ เราไม่มีความฝันอะ ไม่รู้อยากจะทำอะไร อยากเป็นอะไร แค่คิดว่า ต้องทำงานหากินให้รอดอย่าไปรบกวนใคร
เป็นคนไม่ม่ีอะไรเลยจริงๆนะ เพื่อนก็เรียกได้ไม่เต็มปาก ตั้งแต่มัธยมยันมหาลัย เรามักเป็นคนแรกๆเลยที่ถูกลดความสนใจ
จนเป็นแค่คนๆนึงทีเดินตามพวกเขา เราอยู่มาได้จนถึงตอนนี้ ไกล้จะหมดขีดจำกัดแล้วมั้ง เราโดดเดียวเกินไป
ปากบอกคนอื่นว่าชอบอยู่คนเดียว แต่ตัวเองยิ้มซักที่ไหน จริงๆเราก็อยากมีสังคม มีเพื่อนที่นึกถึงเราบ้าง
เจ้านายที่ทำงานเก่าบอกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า น่าจะไปหาหมอ ส่วนตัวก็ติดแบบนั้นแต่ดันไม่กล้าไปเพราะอะไรก็ไม่รู้
ขี้เกียจ เสียเวลา หรืออะไรก็แล้วแต่ ความจริงอย่างนึงคือ เราอธิบายเรื่องที่เรากังวัล เรื่องที่เราคิดลึกๆให้เขาเข้าใจเราไม่ได้เลย
ทำได้แค่อธิบายคร่าวๆไม่กี่คำไม่กี่ประโยค ไม่รู้ว่าคนที่อ่านมาถึงตรงนี้จะพอเข้าใจใหม เราไม่ละเอียดเลยจริงๆ
แต่เราดันเก่ง เก็บมันใว่ในใจอย่างดี ไม่มีใครสังเกตุเราว่าเราเปลี่ยนแปลงไปยังไง เพราะเรามันไร้ตัวตนยังไงละ
คิดอีกก็นะ ทำไมตัวเองไม่มีเรื่องดีๆเลยวะ หรือเราเอาแต่เรื่องแย่ๆเข้ามาให้ตัวเอง
ใจจริงตอนนี้ก็อยากตายๆแล้วไปเริ่มใหม่อย่างว่าแหละ - -
แต่ก็นะ มนุษย์เราชอบสอนให้เราเข็มแข็งและมีชีวิตอยู่เพื่อใช้ให้คุ้ม
แต่ไม่อยากอยู่แล้วววว///เหมือนตลก แต่ก็ไม่ตลกนะ - -
ในช่วงที่ความรู้สึกของตัวเองต่ำถึงที่สุด ทำยังไงกันครับ
ไม่มีความรู้สึกดีกับอะไรเลย เห็นอะไรก็คิดไปทางลบๆหมด
ไม่อยากจะทำอะไรเลย อยากอยู่เงียบๆคนเดียว
เป็นคนคิดวิตกกังวลค่อนข้างง่าย กดดันตัวเองเก่งทั้งๆที่มันไม่น่าจะมีอะไรเลย
แคร์สายตาคนที่ไม่รู้จักมากถึงมาก เป็นอะไรก็ไม่รู้
พอคิดแต่เรื่องลบๆนานๆเข้าเรากับเห็นเรื่องการฆ่าตัวตายเป็นเรื่องปกติ
อยากทำแบบนั้นบ้าง อยากไปเริ่มใหม่ เริ่มชีวิตใหม่จะต้องไม่ปวดหัวกับปัจจุบัน
ไม่เครียดเท่าตอนนี้ เจออะไรมาท้อหมด ไม่อยากทำแล้วไม่อยากเรียน ไม่อยากทำงาน
ความคิดน้อยเนื้อต่ำใจตัวเองที่เกิดมาเเป็นแบบนี้ สังคมแบบนี้ ฐานะแบบนี้ เข้ามาเรื่อยๆ
คิดไปถึงโน้น ทำยังไงคนเราถึงจะมีการฆ่าตัวตายอย่างถูกกฏหมายนะ ทำไมคนเราถึงสอนให้สู้มากกว่าให้ถอย
แน่นอนบางคนก็่ผ่านไปได้ บางคนใช้เวลานานเลย แต่เราคิดว่าถ้าเราจบชีวิตมันไปทั้งๆแบบนั้นก็ดีนะ
สบายไปยันชาติหน้าเลยมั้ง แถมไม่รู้ด้วยหลังตายไปแล้วจะเป็นยังไงเพราะไม่เคยมีคนมาเล่าให้ฟัง
แต่ก็มีความคิดขึ้นมา ว่าเห้ย จะฆ่าตัวตาย ต้องไปตายในที่ๆเขาไม่เดือดร้อนสิ
ไปต่ายในห้องพักตัวเองลำบากคนในตึก เจ้าของตึก คนเกลียดไปอีก
อยากเดินเข้าไปบอกพ่อกับแม่ว่า ขอโทษครับ ผมไม่อยากอยู่แบบนี้ ผมอยากตาย อยากเริ่มใหม่
มีอะไรหลายๆอย่างมากที่อยากจะอธิบายแต่มันพูดไม่ถูก
เรามันคนใจไม่สู้กับอะไรเลยจริงๆนะ บางคนบอกให้เรานึกถึง พ่อแม่ คือครอบครัวเรามันไม่ได้ดีขนาดนั้น
ไม่มีใครเข้าใจเราเลย อยู่ไกล้กันแต่ดูห่างไกล
บางคนบอก นึกถึงความฝันตัวเองสิ เราไม่มีความฝันอะ ไม่รู้อยากจะทำอะไร อยากเป็นอะไร แค่คิดว่า ต้องทำงานหากินให้รอดอย่าไปรบกวนใคร
เป็นคนไม่ม่ีอะไรเลยจริงๆนะ เพื่อนก็เรียกได้ไม่เต็มปาก ตั้งแต่มัธยมยันมหาลัย เรามักเป็นคนแรกๆเลยที่ถูกลดความสนใจ
จนเป็นแค่คนๆนึงทีเดินตามพวกเขา เราอยู่มาได้จนถึงตอนนี้ ไกล้จะหมดขีดจำกัดแล้วมั้ง เราโดดเดียวเกินไป
ปากบอกคนอื่นว่าชอบอยู่คนเดียว แต่ตัวเองยิ้มซักที่ไหน จริงๆเราก็อยากมีสังคม มีเพื่อนที่นึกถึงเราบ้าง
เจ้านายที่ทำงานเก่าบอกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า น่าจะไปหาหมอ ส่วนตัวก็ติดแบบนั้นแต่ดันไม่กล้าไปเพราะอะไรก็ไม่รู้
ขี้เกียจ เสียเวลา หรืออะไรก็แล้วแต่ ความจริงอย่างนึงคือ เราอธิบายเรื่องที่เรากังวัล เรื่องที่เราคิดลึกๆให้เขาเข้าใจเราไม่ได้เลย
ทำได้แค่อธิบายคร่าวๆไม่กี่คำไม่กี่ประโยค ไม่รู้ว่าคนที่อ่านมาถึงตรงนี้จะพอเข้าใจใหม เราไม่ละเอียดเลยจริงๆ
แต่เราดันเก่ง เก็บมันใว่ในใจอย่างดี ไม่มีใครสังเกตุเราว่าเราเปลี่ยนแปลงไปยังไง เพราะเรามันไร้ตัวตนยังไงละ
คิดอีกก็นะ ทำไมตัวเองไม่มีเรื่องดีๆเลยวะ หรือเราเอาแต่เรื่องแย่ๆเข้ามาให้ตัวเอง
ใจจริงตอนนี้ก็อยากตายๆแล้วไปเริ่มใหม่อย่างว่าแหละ - -
แต่ก็นะ มนุษย์เราชอบสอนให้เราเข็มแข็งและมีชีวิตอยู่เพื่อใช้ให้คุ้ม
แต่ไม่อยากอยู่แล้วววว///เหมือนตลก แต่ก็ไม่ตลกนะ - -